25 Ağustos 2015 Salı

Biraz Durgunum

Bugünlerde kendimi biraz geliştirdiğimi düşünüyorum. Her açıdan. Çünkü hissedebiliyorum. Beynimde, bedenimde, her ne kadar dışarıdan farkedilmese de geliştim ben. İnsanlar karşı olan soğuk tavrımı kestim, duvarlarımı yıktım. İçimde çokça bulunan, fakat tezadi bir şekilde gösteremediğim özgüvenimi açığa çıkarıyorum yavaş yavaş. İnsanları dinliyorum; eskiden de böyleydi ama, artık onların dediklerini kaale alarak dinliyorum. Onların dertlerine, sevinçlerine ortak oluyor ve yorum yapıyorum. İnsanlar tarafından aranılan ve sevilen bir insan olmaya nihayet başlıyorum. Bu sene benim 'yeni bir ben' haline geldiğim senem olacak, gönülden inanıyorum. Dün yeni biriyle tanıştım. Benim gibi olan bir genç kız var idi. Onunla birlikte uzunca bir sohbet ettik. Sonrasında bana derdini açtı ve ona yardım ettim. Kendimi nasıl iyi hissettiğimi anlatamam. Böyle söyleyince çocuk gibi göründü gözüme ama, asıl çocuk ruhunun dünyayı umursamamak olduğunu anladım. Belki çocuk ruhlu bir insanım ama, bazen buna ara vermek gerekiyor. Sonracıma Japon arkadaşım günümü gün edecek bir resim yolladı bana. 


Burası Japonya'nın Fukuoka ili. Sabahın henüz altısı.



İnsanlar tarafından yavaş yavaş sevildiğimi, sayıldığımı anlamak gerçekten mükkemmel bir duygu. Ben özgür ve lider ruhlu bir insanım, beni böyle kabul etmeliler. Fakat bu yolda her şeyi karşındaki insana bırakmaman gerek,  değil mi ?


Son olarak konuyla hiç mi hiç ilgisi olmayan, hatta benimle bile ilgisi olmayan bir şarkıyı koyuyorum. Az önce televizyonda gördüm.

Saygılarımla, Şehrazat.



2 yorum:

Unknown dedi ki...

Ben de değişmeye çalışacağım ama senin aksine etrafıma duvarlar örmeye başlayacağım. Öyle çok iyi. Yanımda sadece bir ya da iki kişi kalsın yeter bana. Çoğu kişi insanı bunalta biliyor ve bir gün ondan uzaklaştığında ya da ayrılmak zorunda kaldığında insan çok üzülüyor. Ben bu yıl öyle bir duruma düşdüm. Yaz tatilinin başlarında da bu kararı aldım. Eylülde sözümü tutmaya çalışacağım ve insanlarla arama mesafe koyacağım...

SehrazatZuleyha dedi ki...

Öncelikle yorumun için çok teşekkür ederim :)

Ben kişilik olarak bunaldığım insanları kolayca silebilen biriyim. Belki iyi, belki de kötü bir huydur ama bana güzel gibi geliyor. Bu yüzden hiç öyle bir sorunum olmadı. Kimsenin ardından üzülmedim. Ben insanlar tarafından yanlış anlaşılan kişi oldum, onların dediklerine cevap vermedim, sadece dinliyormuş gibi yaptım. Şimdi de bu buzların saçma olduğunu düşünerek yıkmaya karar verdim. Buz gibi davranarak, duvarlarımla yürüyerek nereye kadar gidebilirim ki ? İplerin benim elimde olması gerekiyor artık. Başkaları tarafından kukla gibi oynatılmaktan usandım. Arana duvar koymaktan vazgeç. Çünkü bil ki insanlarla arana mesafe koyduğunda daha çok kendi içine gömülürsün.

Yorum Gönder